Een wat jammere aflevering van We Have Ways of Making You Talk

door Fem

Het is geen geheim dat mijn hart gaat sneller kloppen van geschiedenispodcasts. En afleveringen over de Special Operations Executive sla ik zeker niet snel over. Ik raakte dus al snel in mijn nopjes toen ik in de feed van We Have Ways of Making You Talk een aflevering over de Women of the SOE tegenkwam.

We Have Ways of Making You Talk, afl. 369, The Women of the SOE

Het is een gesprek tussen James Holland en Al Murray van WHWTMT en Kate Vigurs, die een boek over alle SOE-agentes heeft geschreven: Mission France. Van de 400 SOE-agenten waren er 39 vrouw, en slechts een klein aantal daarvan is bij het bredere publiek bekend. In haar boek heeft Kate alle 39 agentes een podium willen geven.

Klinkt goed.

De aflevering ontspoort helaas vrij snel…

En met ‘vrij snel’ bedoel ik in dit geval ‘meteen’, want direct aan het begin verkondigt Al tegen James (of andersom, daar wil ik even van af zijn) dat de SOE-agentes toch vooral spannend zijn omdat ze knappe vrouwen waren. “Nou”, zegt de ander, “inderdaad, alleen al de voorkant van het boek waar we het over hebben deed het voor mij.” Ehm, excuse you?

Het gesprek met Kate Vigurs begint dan met: ja, als je ernaar kijkt, waren die vrouwen slecht voorbereid, eigenlijk best wel amateuristisch. Kate beaamt dat, maar herinnert Al en James er wel aan dat er een oorlog aan de gang was, en dat dat de ruimte voor grondige voorbereiding wat beperkte. Idealiter werd er negen maanden uitgetrokken voor de opleiding, maar ja, als de bommen je om de oren vliegen en in het veld de ene agent na de andere omvalt, dan kan het zijn dat de opleiding wat ingekort moet worden. Niet heel vreemd. Ik begin me ook hier al af te vragen hoe ver Al en James überhaupt waren gekomen bij een SOE-training. Ik zou zeggen, misschien moet je gewoon je bek houden, en we zijn nog niet eens een kwartier bezig.

Ze denken het zelfs beter te weten over Noor Inayat Khan, en dat is echt een vergissing

Het gesprek ontspoort verder als ze besluiten te poo-poo-en op Noor Inayat Khan, de agente met Indiase roots die in haar eentje het werk van zes operators deed en het drie maanden uithield in Frankrijk, waar de gemiddelde agent na drie weken dood was. Toen ze verraden werd en gevangen gezet en gemarteld werd, heeft Noor geen woord losgelaten over haar werk en collegas’.

Poo-poo-en op Noor Inayat Khan GC MBE (!) lijkt me dus onverstandig en wat smakeloos. Ja, ze had de naam dromerig en wat naïef te zijn, ja ze viel ook op door haar uiterlijk. Maar die postuum toegekende titels draagt ze niet voor niets. Deze vrouw had ballen.

Hoelang zouden deze meneren het zelf hebben uitgehouden in vijandig gebied? Zouden ze überhaupt in vijandig gebied beland zijn, of hadden ze alles gedaan om dat te voorkomen? Hadden ze zelf hun lippen stijf op elkaar gehouden als ze gemarteld werden, of zouden ze meteen om hun moeder zijn gaan roepen?

Kate Vigurs maakt het er bepaald niet beter op

Kate Vigurs helpt dus ook helemaal niet door te zeggen ‘als je het mij vraagt was Noor hier niet geschikt voor’. Eh, we hebben je niks gevraagd, Kate. Je bent er niet bij geweest, en je hebt zeker niet voor het dilemma gestaan welke agent je wel naar Frankrijk stuurt en welke niet, terwijl de tijd tikt en de bommen vallen.

Misschien was Noor Inayat Khan geen voor de hand liggende keus. Maar ze heeft zich vrijwillig bij de Women’s Auxiliary Forces gemeld omdat ze vrijheid voor iedereen belangrijker vond dan wat dan ook. Ze is naar Frankrijk gegáán en heeft het langer uitgehouden dan wie dan ook, heeft de Engelsen van zeer nuttige informatie voorzien, en toen ze gevangen genomen en gemarteld werd, heeft ze geen woord losgelaten. Ik vind dat we daar best even onze hoed voor mogen afnemen.

Maar goed, dit vat Kate Vigurs samen door over alle SOE-agentes te zeggen dat ze niet alleen maar amateurs waren, maar ‘ook wel goede dingen’ hadden gedaan. Nou, en daar mag je het dan mee doen als je je leven voor de strijd tegen het naziregime hebt gegeven…

We zijn nog niet op de helft van de aflevering, maar ik ben inmiddels zo ver dat ik met dingen wil gooien.

Wil je echt iets over Noor Inayat Khan lezen, begin dan met mijn artikel Noor Inayat Khan, de prinses die spion werd, en lees dan verder het boek Spy Princess: the life of Noor Inayat Khan van Shrabani Basu aanraden.

Een nogal jammere aflevering in een verder interessante podcast

Ik ben voortijdig afgehaakt in deze aflevering en ben extra geïrriteerd omdat We Have Ways of Making You Talk verder een interessante podcast is. James Holland en Al Murray vertellen samen met hun gasten op een hele boeiende manier over bekende en vooral ook heel onbekende verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. De aflevering over het redden van de kunstschatten in Britse musea voor en tijdens de oorlog is bijvoorbeeld echt een aanrader.

Ook deze aflevering over de SOE-vrouwen is op zichzelf geen aflevering vol apekool. Maar wel eentje met een heel onfrisse toon die het een echte afknapper maakt. Je bent beter af bij deze 13 meeslepende spionagepodcasts.

Overigens, het boek van Kate Vigurs, Mission France, dat de aanleiding voor deze aflevering is heb ik niet gelezen en ik ben na deze aflevering ook niet van plan dat te doen.

Heb je dit al gelezen?

Laat een reactie achter