Halloween komt eraan, en hoewel dit geen spookverhaal is, is het toch een van de spookier dingen die ik op reis deed, ook al vindt Jan mij een watje. Wie Jan is? Geen idee, maar daar hebben we het straks nog wel over. We gaan eerst naar Guernsey en bezoeken het Underground Hospital.
Het German Military Underground Hospital was het laatste oorlogsmuseum op Guernsey dat ik bezocht. Het kostte me enige moeite binnen te komen: eerst reed ik er voorbij (underground hè…), toen ik het gevonden had, bleek het dicht voor de lunchpauze.
Vol goede moed echter fietste ik een uur later, in de regen, opnieuw de heuvel op.
Voor we verder gaan laten we nu even de ingang op ons inwerken.
Als je niet Jan bent, begint hier nu al wat te kriebelen. Bij mij in elk geval wel.
Maar laten we eerst kijken waar we het eigenlijk over hebben.
Een Duits militair ziekenhuis op Guernsey
Als onderdeel van het enige stukje van de Engelse Kroon dat in de oorlog bezet was heeft Guernsey de nodige plekken die aan de Tweede Wereldoorlog herinneren. Het German Military Underground Hospital is de grootste fysieke locatie die aan de oorlog herinnert en is toch grotendeels onzichtbaar.
Het is namelijk een ondergronds gangenstelsel van in totaal bijna 23.000 vierkante meter groot. Het deed vanaf 1943 dienst als munitieopslag en in 1944 ook als Duits ziekenhuis, voor Duitse soldaten. Hoewel gebouwd door dwangarbeiders, van wie enkele tijdens het werk overleden en in de muur gemetseld werden, was het een ziekenhuis waar patiënten levend uit moesten komen.
Nu is het een museum
Ik ben nieuwsgierig, en houd van geschiedenis. Ik had bovendien op Guernsey al het enige aan oorlogsgeschiedenis gezien en ervaren en wilde dus graag ook dit ondergrondse ziekenhuis bezoeken.
Tot ik een kaartje kocht.
“Hier hebt u een kaartje. Niet kwijtraken, anders weten we niet of u er weer uit gekomen bent.”
Voor me ging net een gezin naar binnen. Goed teken. De meneer achter de kassa oogde wat shabby met zijn onverzorgde baard. Geen goed teken. Maar hij was vriendelijk en begon enthousiast te vertellen.
Ik kreeg een kaartje, met een nummer, en dat kaartje moest ik aan het einde van de rit weer inleveren, zodat gecontroleerd kon worden of er niemand achtergebleven was.
Hm… ik zou zeggen: geen best teken.
Op dat moment kreeg ik het toch wat benauwd.
Ik heb er geen moeite mee om toe te geven dat dit soort scenario’s me niet erg aanspreken. Als het universum had gewild dat ik Indiana Jones was geweest, dan het het wel gezorgd dat die rare beige kleur mij goed stond.
Dat gezin was nergens meer te bekennen. Niet geheel stemvast meer vroeg ik de meneer met de baard: “Hebt u een plattegrond?”
Het antwoord deed mijn hartslag geen goed: “Ja, hierzo, kijk, met wat extra info. Maar de nummers op deze plattegrond komen niet overeen met de nummers op de muur. Het klopt eigenlijk niet. Je moet de route volgen, anders raak je verdwaald…..”
Van het enthousiaste maar tamelijk wazige verhaal dat volgde ving ik alleen nog op dat de Duitsers/Engelsen (?) tegen de voorschriften zelf maar wat op de muur gekalkt hadden. (Ofzo.)
Waar is de uitgang?
Ik wilde inmiddels helemaal niet meer naar binnen, maar ja, ik had al een kaartje, en de kassameneer keek er heel blij bij. Dus toen begon ik toch maar aan een sprint door het museum. Start de tijd!
Het hospitaal bestaat uit een serie tunnels, die in de zomer bijzonder vochtig zijn, hol klinken, en verlicht worden door peertjes met een sterkte van kennelijk 10 watt. Ik hoorde ver weg wel stemmen galmen, dus er waren ergens andere mensen, maar heel geruststellend vond ik het niet. Het geheel deed nog het meest denken aan steegjes en tunnels waar in Waking the Dead doorgaans drugsverslaafden worden neergestoken.
Dit ziekenhuis is uiteindelijk maar drie maanden in gebruik geweest, omdat patiënten onder de grond toch, unsurprisingly, wat pips bleven. Omdat de geallieerden Guernsey in eerste instantie vergaten, hadden de Duitsers ruim tijd om het ziekenhuis incl. inboedel te evacueren. Wat overbleef aan meubels werd later nog door de Engelsen opgeruimd.
Bijgevolg staat er nu zo goed als niets meer in de tunnels. Er hangen enkel verdrietige peertjes die kleine straaltjes licht geven, en sommige stukken zijn helemaal niet verlicht. Onderweg ben ik geen mens tegengekomen. Wel kwam ik langs het mortuarium, en een enge, stevige metalen deur. Boven het gebonk van mijn hart uit hoorde ik water langs de muur druppen.
Licht aan het eind van de tunnel
Nog nooit ben ik zó snel door een museum heen gegaloppeerd. Ik heb hier en daar wat foto’s genomen, van buitengewoon beroerde kwaliteit, omdat ik teveel haast had weg te komen (ja, OK, ook omdat mijn handen ook wat aan de trillerige kant waren… Als je daarnaar op zoek bent, moet je bij Indy wezen, niet bij mij).
Weg, weg van die ongure naargeestige plek moest ik, en snel. Gelukkig bleek er toch nog een uitgang te zijn. Daar ben ik linea recta doorheen gerend, ook al was er aan het eind nog een zaaltje met krantenartikelen en extra informatie.
Ik was buiten, stop de tijd!
Bibberend stond ik in de tuin, naast een vader met een huilend kind.
Voor de dapperedodo’s onder ons… hier vind je het German Military Underground Hospital
German Underground Hospital
La Vassalerie, St Andrew, Guernsey
Let op: het museum is momenteel gesloten en opent april 2021 weer.
Mocht je nou helemaal in de war geraakt zijn van dit verhaal, geen nood. Gelukkig was Jan er om me te mansplainen hoe De Dingen echt in elkaar zitten bij een eerdere versie van dit verhaal! Ik kan alleen maar zeggen: Wees geen Jan.
Guernsey is overigens verder een heel fraai eilandje:)
