Netflix beloofde me over In from the Cold het volgende: “The series follows an American single mother and ex-Russian spy as she is forced back into her old life after the CIA learns about her secret.”
Dus toen dacht ik, hoera, een serie met spionnen en intrige! Gauw kijken!
En nu vind ik er wat van, dus here we are.
*spoilerts in aantocht*
Nog geen half uur in de serie ontpopt de plotlijn zich als bonkers
Hm… In de eerste aflevering duikt meteen een plotlijn op die compleet bonkers is en sci-fi achtige trekken heeft. En daar ben ik dus echt niet van.
Wat is het geval, onze hoofdpersoon Jenny was vroeger Anya, voor haar vijanden The Whisper. Een gevaarlijke en vooral ook ongrijpbare Russische spionne die er interessante moordmethodes op na hield. Tot zover alles klar. Maar Anya is, zo blijkt, de enige menselijke overlevende van een KGB-experiment met de naam The Yaroslav Program. Hieraan heeft ze een handig souvenir overgehouden: als ze mensen aanraakt, absorbeert ze hun DNA en kan ze later, wanneer ze dat wil, veranderen in de gedaante van deze mensen. Okay…
En voornoemd plot point is ook wat… mistig
Zeker, het lijkt me voor een spion berehandig om het uiterlijk van een ander te kunnen aannemen, maar ook: bonkers.
Afijn, de tovertruc van The Whisper werkt ook na 25 jaar nog steeds. De werking van haar magische krachten is allerdings tamelijk mistig. Ze zijn ‘slechts zo sterk als Jenny/Anya zelf is’, maar zij is de hele serie behoorlijk uit vorm. Het ‘morphen’ kost haar verschrikkelijk veel energie: na de eerste keer zegt ze zelfs dat ze niet weet of ze een volgende keer overleeft. Dat weerhoudt haar er echter niet van om er in de loop van de serie lekker op los te morphen.
Wat Jenny/Anya en haar vervelende puber nu in Madrid doen
In het heden zien we Jenny met haar oersaaie dochter Becca in Madrid, waar Becca een kunstschaatswedstrijd moet rijden. Moeder en dochter hebben het niet fijn samen. Becca heeft het ook niet makkelijk, maar is ook gewoon een kutpuber en weinig boeiend.
Een in ongenade geraakte CIA-agent ontmaskert Jenny als The Whisper en dwingt haar hem te helpen. In Madrid gebeuren namelijk gekke dingen. Mensen plegen uit het niets moorden en lijken door iets of iemand bezeten te zijn. De CIA-agent en zijn whizzkid sidekick gaan samen met Jenny op onderzoek uit. En beleven daarbij doldwaze avonturen, die wat je noemt ‘action packed’ zijn, maar niet altijd even logisch.
1994, de interessantere tijdlijn
De tweede tijdlijn, die we in flashbacks te zien krijgen, vind ik veel interessanter. We maken kennis met Svetlana, die Jenny/Anya onzacht opleidt tot spionne. Ondertussen zien we de jaren ’90 in Rusland en wordt Jenny verliefd op Faina. Zij heeft nog niet helemaal door dat de jaren ’80 dus voorbij zijn, maar ze is belangrijk voor het verhaal. Ze is de dochter van een voormalig Russisch agent. Deze ex-agent heeft zijn land verraden en leeft nu onder bescherming van de Chinese ambassade.
We komen ook meer te weten over het Yaroslav Program, want dat blijkt ontwikkeld te zijn door Faina’s vader, als biologisch wapen om een Russische supersoldaat te creëren.
Maar toen Faina’s pa zag waar het programma toe in staat zou kunnen zijn en waar Rusland het voor wilde gebruiken, besloot hij op te stappen en het supergeheime serum mee te nemen. Hij verloor daarnaast bij de ontwikkeling van het serum zijn vrouw. (Niet geheel duidelijk, eerlijk gezegd, maar het zal zijn beslissing geholpen hebben.)
Svetlana aast op het serum en traint Anya om te infiltreren in de Chinese ambassade, het serum te stelen en het bij zichzelf te injecteren.
Svetlana heeft niet zo goed opgelet bij geschiedenis
Svetlana is, zo ontdekken we later, niet alleen Anya’s trainer, maar ook haar moeder. Het liep na de Yaroslav-missie niet zo goed met haar af en daar is ze nog steeds bitter over. Toen Anya uit beeld verdween en Jenny werd, verdween Svetlana voor straf naar Siberië.
Annu nu zint ze op wraak, basically op iedereen, voor alles, en daarom heeft ze een master plan. Namelijk, let goed op: de geest van een senator overnemen, hem vervolgens pushen als presidentskandidaat, en als hij dan president van de VS is een wereldoorlog starten. Dat klinkt al als een uitermate onfris life goal, maar het wordt nog maller. Er moeten namelijk ook bommen worden gegooid op Rusland, zodat Rusland een keer bij de good guys hoort in een wereldoorlog, want Svetlana heeft kennelijk bij geschiedenis nooit goed opgelet. En trouwens, what’s with the bombs?
Om met de The Review Geek te spreken: “… it makes Svetlana look like a deranged lunatic that skipped out on history class.” Eh, ja…
*edit maart: in het huidige licht is dit allemaal nog problematischer. 🙁 Ik moet ook zeggen dat ik, had ik hem nog niet gezien, nu zeker even geen zin zou hebben om ‘m te gaan kijken.
*Einde spoilerts*
Mee op het succes van Killing Eve?
In from the Cold reist de halve wereld over – we horen Engels, Spaans, Chinees, en natuurlijk Russisch.
Nu vind ik het verfrissend dat bij verhalen die zich ‘in het buitenlands’ afspelen tegenwoordig niet meer standaard gedaan wordt alsof iedereen in elke context en in elk land Engels spreekt. (Looking at you, ‘Van der Valk’!) (Van de BBC ook nog, huu!)
Maar het geheel doet me een beetje te veel aan Killing Eve denken, en zo goed is deze serie gewoon niet. (Nu kunnen we ons bij Killing Eve ook afvragen of we dáár een vierde seizoen van nodig hebben, maar los daarvan is die serie echt veel beter dan In from the Cold.)
In from the Cold, mustsee of meh? Moraal van dit verhaal
Al met al vond ik In from the Cold best een vermakelijke serie, al geef ik toe dat ik hier en daar ook stukjes vooruit gespoeld heb wegens te oninteressant (opnieuw, die pubert) of te bloederig.
Het chaotische einde suggereert een tweede seizoen, maar eerlijk gezegd weet ik al dat ik niet ga kijken. Een halve meh dus als eindscore voor In from the Cold. Wat ik je dan weer wél van harte kan aaraden, zijn deze 7 podcasts over wáre spionnen.
Wil je álle spoilerts voor seizoen 1 en verwachtingen voor seizoen 2 lezen, dan is Digital Mafia Talkies de plek waar je moet zijn.