Moordaanslag in de Pelikaanhof

door Fem

Nu ik het laatst* had over een moord die ik mij van vroeger herinner, bedacht ik me dat er nog een andere zaak in mijn geheugen hangt die nog dichterbij kwam: de poging tot moord op een studente in de Pelikaanhof in Leiden op 19 oktober 2002. In mijn eigen studentenflat dus.

Een zaak waarover ik door de politie ondervraagd werd en zelfs werd geïnterviewd door SBS6. Ik weet nog wat ik aan had, namelijk een melee roze trui en een groen nepleren jasje dat ik van mijn oma gekregen had. Ik herinner me dit zo specifiek omdat ik me destijds vooral daarover druk gemaakt heb.

Wonderlijk, als je je bedenkt wat er gebeurd is:

Een 18-jarige vrouw uit Leiden is zaterdagnacht door een onbekende man in haar woning in studentencomplex De Pelikaanhof overvallen.

De politie Hollands-Midden heeft een rechercheteam gevormd om het misdrijf te onderzoeken, aldus een woordvoerder. Tussen dader en slachtoffer ontstond in de woning een worsteling. “De vrouw heeft de overval ternauwernood overleefd”, aldus de zegsman. Bij de worsteling heeft de vrouw de overvaller gebeten, vermoedelijk in het gezicht.

Maar ja, dat wist ik dus nog niet toen ik door de SBS-journalist besprongen werd.

Ik woonde op dat moment nog in een andere vleugel dan die waar het voorval had plaatsgevonden, en ik was een weekend in Heiloo geweest. Die maandagmorgen kwam ik nietsvermoedend terug in Leiden. Ik was nog geen kwartier binnen of mijn huisgenoten kwamen zeggen dat de politie met me wilde praten.

Oké, vreemd, maar prima.

Of ik zaterdagnacht iets opvallends gezien of gehoord had. Dat had ik niet, want ik was het hele weekend niet in Leiden geweest.

Dat was het. De politie zei niet waar het om ging en mijn huisgenoten zeiden ook niets.

Een uur later ging ik naar beneden om naar college te gaan en dook er in het portiek onmiddellijk een journalist van SBS6 in mijn nek, compleet met cameraman. Of ik wist wat er gebeurd was, of ik bang was.

Mind you, ik wist helemaal niks, alleen dat de politie ergens onderzoek naar deed. En die types van SBS6 vertelden me ook weinig. Ik was bovendien een beetje geïrriteerd, want moest ergens heen, dus zei ik, in mijn groene nepleren jasje, dat ik niet wist wat er gebeurd was en dat ik zeker niet bang was, goodday, laat me met rust.

Ik meende het ook. Op dat moment.

Want toen ik erachter kwam wat er gebeurd was die zaterdagnacht, bleek dat er wel degelijk reden voor behoorlijke onrust was. Je moet ook weten dat de Peli in die tijd sowieso een niet al te frisse reputatie had en dat het voor niet-bewoners niet heel vreselijk moeilijk was binnen te komen.

Hoewel de Peli een van de grootste studentenhuizen van Leiden is, met zo’m 500 bewoners, herinner ik me niet dat de aanval op de studente veel besproken werd. Ik herinner me eigenlijk überhaupt niet dat het erover ging tijdens colleges. Ik herinner me ook niets van extra beveiliging, gewijzigde sloten of wat dan ook, maar wie gesagt, Peli halt…

Pas twee jaar later, toen ik bij de vakgroep expansiegeschiedenis werkte, hoorde ik van de secretaresse dat de studente colleges had gevolgd bij de vakgroep en dat de indringer haar bijna succesvol gewurgd had. Dat er bovendien geen braaksporen zouden zijn aangetroffen (disclaimer: hearsay).

Inmiddels woonde ik zelf in de vleugel in kwestie, naar ik later ontdekte precies één verdieping lager dan de kamer waar de studente had gewoond. Nu ben ik niet iemand die snel roept ‘o, nu komt het wel heel dichtbij’ (zoals al die mensen die ook een keer, in een heel ander jaar, bij die brug in Genua waren geweest en het zo dichtbij vonden komen), maar na het gesprek met de secretaresse heb ik toch maar een tijd lang ’s nachts mijn deur extra gebarricadeerd.

De indringer is nooit gepakt.

Bronnen: mijn geheugen, Leidsch Dagblad 21 oktober 2022,  Sleutelstad 22 oktober 2002, Open Nieuwsbank.

Foto: Jr Korpa via Unsplash 

*Ja, een paar jaar geleden, soit.

Heb je dit al gelezen?

Laat een reactie achter