… gaat dat wel samen?
Natuurlijk zeg! Inspector Morse greep toch zeker ook naar het vlugzout als hij bloed zag. Bovendien ben ik een nieuwsgierig Aagje, dus ik heb er het volste vertrouwen in dat het wel snor zit met mijn dectective skills.
Ik ben een speurneus, geen Tatortreiniger…
Als ik ’s avonds thuis kom, doe ik eerst het licht aan en als er rare geluiden uit de kelder komen, zet ik een stoel voor de deur.
Ik houd van speuren en geschiedenis, niet van bloed. Dus op Grave Affairs duiken we in true crime verhalen uit lang vervlogen tijden, als echte detectives met vergrootglas, pet en naar keuze een pijp. We reizen de wereld over en doorgronden de wereld van moord, schimmige deals, list, bedrog en andere duistere zaken.
Voor verhalen met kannibalen erin bedank ik vriendelijk maar beslist, en eigenlijk sowieso voor alles waarin gemarteld wordt. Om je een idee te geven aan de hand van RedHanded: aflevering 190 sla ik bewust over omdat ik al naar werd van de Wiki over deze zaak en bij aflevering 137 moest ik na 25 minuten afhaken wegens te gruwelijk. Spooky verhalen trek ik bijna alleen als ze door Em van And That’s Why We Drink verteld worden. Afijn, je krijgt een beeld.
Oké, meer Barnaby dan CSI dus…
Precies! Dus als er ergens een slagader is doorgeknipt, zou ik zeggen ‘mij niet bellen’. Maar ik weet dan wel weer dat je in een Engels dorpje beter uit de buurt van de Vicar en de lokale historicus kunt blijven, om nog te zwijgen van zolders en badkuipen. Als je tenminste niet vermoord wilt worden, en daar gaan we toch maar even van uit.
Ik probeer graag samen met jou de Hamburger Trümmermorde te ontrafelen, en nu we toch bezig zijn, ook het mysterie rond de Isdal Woman. Ik vraag me trouwens ook af wie Bella in de Wych Elm gelegd heeft, wie de Somerton Man* is, en wil je ook graag vertellen over de verdwijning van Violet Gordon Charlesworth, want dat is me een verhaal! En ken je Goeie Mie al, en Sarah Tillinghast en Dorothea Blankenfeld? En wat weet je over het Yogtze-raadsel, en de moord op Takabuti?
Trouwens, over dat speuren…
Als we samen een zaak bekijken, dan gaan we het onvermijdelijk ook over het verhaal van de (mogelijke) dader hebben. Tenslotte willen we een beeld krijgen van wat er gebeurd is en waarom het gebeurd is of zou kunnen zijn. In die verhalen komen we best vaak nare shit tegen.
Dit verhaal van de (mogelijke) dader duiken we niet in omdat ik vind dat iemands geschiedenis als een excuus voor wat er gebeurd is gebruikt kan worden. Ik ben alleen maar nieuwsgierig naar het verhaal, naar het waarom, naar de psychologie.
Het leven is niet zwart-wit. Sommige onfrisse types hebben allerhande nare dinge meegemaakt. Dat is geen excuus. Van mij hoef je ook met niemand medelijden te hebben. Maar die achtergrondinformatie is wel een stukje van de puzzel. En iedereen weet dat een puzzel met ontbrekende stukjes een heel frustrerende toestand is.
“We’re roasting murderers and marshmellows”
Om de dames van True Crime Campfire te citeren, ook al volg ik deze podcast niet meer: we’re roasting murderers en marshmellows rond het gezellige kampvuurtje dat Grave Affairs is. Of liever open haardje, natuurlijk, want ik heb de schurft aan kamperen. Enige lichtvoetigheid vind ik dan weer wel belangrijk, ook in verhalen over ongezellige dingen als moord. Of misschien juist dan. Is dat niet zo je ding, dan ben ik waarschijnlijk niet je true crime blogger.
Life goals, die heb ik ook, trouwens
Jazeker, mensen, ik ben Steve Martin in het diepst van mijn gedachten. Of liever, Charles-Haden Savage. Want een moord in je eigen gebouw, en daar dan onderzoek naar doen met een paar buren en daar dan een podcast over maken, wie droomt daar nu niet van? Nuja, ik kan ook wel wat bezwaren noemen. (Al kan ik ook al kandidaten noemen, zo ben ik dan ook wel weer.) Maar hoe het ook zij, ik zou graag op onderzoek uitgaan, al is het in de eigen habitat misschien beter om te beginnen met een kelderdiefstal. In ieder geval is Only Murders in the Building een serie die je moet gaan kijken, dan ontdek je geheid je eigen innerlijke Steve Martin.
Ik bedoel maar, we hebben een hoop te doen als historische hobbydetectives. Ik zet mijn petje vast op, jij ook?
*En guck mal, er is hoop, want wie de Somerton Man is, dat weten we nu!
Foto’s: Cottonbro via Pexels