Waarin een schurkeboef me probeert te beroven in Kaapstad

door Fem

De hosts van de podcast Drunk Women Solving Crime stellen hun gasten altijd de vraag ‘where you ever the victim of a crime?’ Mijn antwoord zou zijn ‘niet echt, als je de keer dat ik op Marktplaats opgelicht werd niet meetelt, maar wel bijna’.

Wat onfrisse buurten betreft was ik in Kaapstad bijvoorbeeld best wat gewend: ik werkte in Woodstock, ik woonde vlakbij Parkwood, en ik had interviews gedaan in Seawinds en Lavender Hill.

Uitgerekend in een nette buurt als Claremont, in het veilige Cavendish Mall, werd er echter een snode aanslag gepleegd op onze liquide middelen. Ja, heus.

Op het financial square liep een wat vadsige figuur (rood shirt, zwarte broek, heel kort haar) met bankbiljetten te wapperen en in een Blackberry te mompelen. Ik vond al dat hij wat te dichtbij was (ik houd niet van vreemden in mijn bubbel), dus ik kroop haast in de pinautomaat, en schermde wat ik aan het doen was af voor pottenkijkers.

Nu wil het geval dat ik het niet met mijn moeder eens ben dat ik in principe altijd aardig tegen andere mensen moet zijn. Toen deze knakker me dus aansprak en dichterbij wilde komen om me te ‘helpen’ bij het pinnen, verzocht ik hem dus zonder op- of omkijken op niet zo vriendelijk wijze om op te tiefen. (Quote: “Fuck off!” + the look. Did the trick, kan ik je zeggen.)

Jij dacht mij te beroven? Dat dacht ik dus niet. En zo kon hij niets kopiëren of stelen, en was ik nog in het bezit van mijn bankpas én mijn geld.

Je zou denken, wie trapt daar in, als iemand je aanbiedt om te ‘helpen’ bij het pinnen. Als je niet seniel bent is de kans toch vrij groot dat je weet hoe dat moet.

Toen ik opkeek, moest ik helaas vaststellen dat mijn huisgenoten Daniël en Louisa toch wat hulp hadden kunnen gebruiken en live van hun pinpassen werden gescheiden door de toffe peer in het rode shirt.

Die tegen mijn huisgenoten stond te oreren dat ze eerst op een knop moesten drukken alvorens ze konden pinnen. Ik was inmiddels nogal geïrriteerd en probeerde hem bij Louisa te bodyblocken, want had door wat hij van plan was. Helaas dacht Louisa dat hij een bankbediende was.

Ik heb nog nooit een bankbediende gezien die ook maar 1% op deze meneer leek.

Hoewel ik hem opnieuw zei op te sodemieteren, kon ik niet verhinderen dat hij op knoppen begon te rammen, waarmee hij waarschijnlijk een kopie heeft kunnen maken van Louisa’s pinpas. Daniël’s pas bleek geheel verdwenen te zijn.

De rest van de middag hebben we dus doorgebracht op het politiebureau, nadat Daniël en Louisa paniekerige telefoontjes naar Duitsland hadden gepleegd om hun bankpassen te laten blokkeren.

Maar over dat avontuur gaan we een andere keer praten… [insert omineus cliffhangermuziekje]

Kaapstad, maart 2012

Heb je dit al gelezen?

Laat een reactie achter